มีคนเคยบอกเราไว้ว่า...
จุดหมายจริงๆ มันไม่สำคัญเท่าระหว่างทางนะ
ครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายที่จะไป ภูสอยดาวให้ได้
แต่ระหว่างทางเรากลับได้ประสบการณ์(ครั้งหนึ่งในชีวิต)กลับมามากมาย..
เราไปในสภาพ ฟ้าฝน ไม่เป็นใจเท่าไหร่แต่เพราะเจ้าดอกหงอนนาค ตัวดีนี่แหละ
ที่ทำให้เราดั้งด้นที่จะไปเห็นมัน พอขึ้นไปเห็น..ก็หายเหนื่อยเลย กับลานสนกว้างๆ กับดอกไม้สวยๆ
กับหมอกหนาๆขาวๆ กับสายฝนชุ่มฉ่ำ แต่ไม่เท่าไหร่เราก็เจอฝนตกตลอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทั้งวันทั้งคืนแบบไม่ลืมหูลืมตา
ประสบการณ์ชีวิตจริงๆ 2 วัน1คืน บนภูสอยดาว แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน หนีฝน+ลมพายุที่ทำเต้นท์พัง
เข้าไปอาศัยบ้านเจ้าหน้าที่ รุ่งเช้าฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เลยรอจังหวะ..แล้วเก็บสัมภาระ เดินลุยฝนลงมา
ระหว่างทางต้องเผชิญกับน้ำป่าที่ไหลแข่งกับเรา...ทางเดินโดนน้ำซัดขาด..ดีที่พี่ลูกหาบช่วยเปิดทางใหม่ให้
..รอดตายแล้วเรา
ขอบคุณ..พี่เจ้าหน้าที่ข้างบนภูสอยดาวที่ช่วยดูแลและให้ที่พักพิง
ขอบคุณ..เพื่อน ๆ ที่ขึ้นไปเผชิญเหตุการณ์เดียวกัน ที่คอยแบ่งปันอาหารและเรื่องเล่าขำขันให้ฟัง
ขอบคุณ..เพื่อนร่วมทางที่จับมือกันไว้ ไม่ทิ้งกัน
ขอบคุณ..พี่ลูกหาบ แบกสัมภาระของเราแล้ว ยังช่วยเปิดทางให้เรากลับลงมาได้อย่างปลอดภัย
ขอบคุณ..สองขา..1ใจ ที่ทำให้เราได้เห็นอย่างที่อยากเห็น ได้ไปในที่ที่อยากไป
และได้ใช้สติอย่างระมัดระวังที่จะเผชิญปัญหาที่อยู่ตรงหน้าและผ่านมันไปได้
ไปดูภาพดีกว่า....เนาะ^^