วัดราชบูรณะเป็นวัดโบราณ สันนิษฐานว่าสร้างขึ้นในสมัยสุโขทัยก่อนรัชสมัยของพระยาลิไท
แต่ไม่พบหลักฐานที่ชัดเจนจึงได้ค้นคว้าจากหลักฐาน ดังต่อไปนี้
๑. ประวัติบนไม้แผ่นป้ายของวัด มีความว่า \"วัดราชบูรณะ\" เดิมไม่ปรากฏชื่อ
ก่อสร้างมานาน ๑,๐๐๐ ปีเศษ ก่อนที่พระยาลิไทได้ทรงบูรณะ ปฏิสังขรณ์ ดังนั้น วัดนี้จึงได้ชื่อว่า
\"วัดราชบูรณะ\"
๒. จากหนังสือจดหมายระยะทางเมืองพิษณุโลกของสมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัต ติวงศ์ ความว่า
\"...ออกจากหมู่บ้านก็เข้าหาวัดราษฎร์บูรณะ พอถึงหลังโบสถ์ก็ดูดจี๋
ต้องลงจากม้าเข้าทางหลังโบสถ์
บานประตูสลักลายดอก ๔ กลีบ ฝีมือดีแต่เป็นลายตามธรรมเนียม ผนังในโบสถ์เขียนรามเกียรติ์..\"
๓. จากหนังสือราชกิจจานุเบกษา ซึ่งได้กล่าวถึงพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
ได้เสด็จพระราชดำเนินวัดราชบูรณะ เมื่อวันที่ ๑๖ ตุลาคม ร.ศ.๑๒๐ ความว่า
\"...ต่อวัดนางพระยานั้น
ลงไปก็ถึงวัดราชบูรณะ ไม่มีบ้านเรือนคั่น วัดนี้มีอุโบสถ วิหารหลวง ตั้งอยู่ใกล้เจดีย์
อันอยู่ใกล้ริมน้ำ เจดีย์องค์นี้ฐานเป็นแปดเหลี่ยมใหญ่แต่ชำรุด
มีผู้ไปสร้างพระเจดีย์ไม้สิบสองต่อขึ้นช่วงบน ทำนองสร้างพระปรางค์...\"
จาก หลักฐานดังกล่าวสันนิษฐานได้ว่า วัดราชบูรณะเป็นวัดโบราณ ซึ่งอาจสร้างขึ้นตั้งแต่สมัยสุโขทัย
และปฏิสังขรณ์ในสมัยพระยาลิไท และในราวต้นรัตนโกสินทร์ ราวรัชกาลที่ ๔ ก็ได้มีการซ่อมแซมขึ้นอีกครั้ง
ทั้งนี้ได้พิจารณาจากลักษณะของจิตรกรรมฝาผนัง ที่จัดว่าเป็นรูปแบบในสมัยดังกล่าว