บางสิ่งที่เราเห็นอยู่ทุกวัน...เราก็คิดว่าเราต้องเห็นอยู่อย่างนั้นตลอดไป
ไม่เคยคิดว่าสิ่งนั้นสำคัญสำหรับเรา....มองไม่เห็นแม้แต่ค่าของสิ่งนั้น
เหมือนกับการที่เราเห็นหน้าใครอยู่ทุกวัน คนๆนั้นวิ่งคอยตามใส่ใจเราอยู่ทุกครั้งไป
เรามักจะดูว่าใครคนนั้นเป็นคนงี่เง่า น่ารำคาญ จนวันหนึ่งเราต้องเสียใครคนนั้นไป
เราอาจจะรู้สึกเสียใจและเสียดาย เราอาจจะต้องการเรียกร้องให้เค้ากลับมาเหมือนเดิม
หรือบางทีเราก็อาจจะรู้สึกว่าดีใจที่เราได้มีชีวิตที่ปราศจากความน่ารำคาญ
แต่จะมีใครที่รู้สึกหรือ นึกถึง ความรู้สึกของคนที่เป็นฝ่ายให้บ้าง
แต่สิ่งที่เค้าให้อาจไม่ได้ตั้งใจให้เรารำคาญ แต่ที่เค้าทำไปเพราะรักเราจริงๆและเป็นห่วงเราจริงๆ
เหมือนความรักของพ่อแม่
ความรักของเพื่อนสนิทที่เรามีอยู่
เหมือนความรักของใครอีกหลายคนที่ให้เราด้วยความจริงใจ
เราเคยคิดบ้างไหมว่าเราดูแลความรู้สึกของเค้าดีพอหรือยัง
เราให้ความสำคัญถูกคนหรือเปล่า
เราให้ความสำคัญกับคนที่ให้วัตถุมากกว่าความรู้สึกหรือเปล่า
สิ่งสำคัญมักมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่ต้องมองด้วยหัวใจ
แต่เรามักจะไม่ใช้หัวใจมองคนที่ให้ความรู้สึกดีๆกับเรา
เรามักมองอะไรแค่ฉาบฉวยแล้วก็ตัดสินด้วยสายตาซึ่งบางทีสิ่งที่เรามองข้ามไป
อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็เป็นได้
วันนี้อยากให้เราหันกลับมามองคนที่อยู่ใกล้ๆ.....โดยใช้หัวใจมองบ้างแล้วเราก็จะรู้ว่าจริงๆแล้ว
สิ่งมีค่าที่สุดอยู่ใกล้ๆเรานี้เอง..................................