นี้แหละความเสียใจ

รู้สึกเหมือนเคยเอามาถ่ายทอดให้ดูบ้างแล้ว แต่อยากจะเอามาลงใหม่กับเบื้องหลังของความเสียใจ

ที่อาจจะทำให้สิ่งที่เสียใจอยู่ ณ ตอนนี้ กลายเป็นเรื่องเล็กๆ

เอามาลงปลอบใจตัวเอง และคนอื่นๆที่มีความรู้สึกว่าโลกห่วยๆใบนี้ ทำไมถึงช่างโหดร้ายนัก ที่เข้าใจนะว่ามันจริงๆแวควรจะเสียใจหรือไม่ ......

ผมเป็น PRODUCER ของ วง POTATO และเป็นคนเขียนเพลงให้ POTATO

มาตลอด...แต่ผมไม่เคยมาเล่าที่มาของ เพลงแต่ละเพลงในเว็บไซด์นี้เลย

แต่ผมอยากมาเล่าที่มาของเพลงๆนึงใน อัลบั้ม SENSE ชื่อเพลง นี่แหละ...ความ เสียใจ

เรื่องก็มีอยู่ว่า... ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง เขาเพิ่งเลิก

กับแฟนเมื่อไม่นานมานี้ เพื่อนผมทำใจไม่ได้

กับการบอกเลิกของแฟนเขาซึ่งสัญญาว่า จะแต่งงานกับเขาในสิ้นปีนี้

เพื่อนผมเป็น คนต่างจังหวัดที่มาอยู่กทม. ครอบครัว

ของเขาทั้งหมดอาศัยอยู่ที่ต่างจังหวัด เพื่อนผมจะกลับไปเยี่ยมบ้าน 5-6

เดือนต่อ ครั้ง...งานที่เพื่อนผมทำเป็นงานที่ ต้องใช้ความคิดอย่างมาก

เพราะฉะนั้นทุก ครั้งที่เขากลับไปเยี่ยมบ้านจึงไม่มีใคร

เคยบอกเลยว่าพ่อเขากำลังเป็นมะเร็ง เพราะกลัวลูกสาวคนนี้ไม่เป็นอันทำงาน

อนึ่งความประสงค์นี้มาจากตัวพ่อของเขา

เป็นคนขอร้องคนอื่นๆในบ้านให้ช่วยปิดเพื่อนผมด้วย

เพราะเพื่อนผมเป็นกำลังหลัก ของบ้านนี้

น้องเขายังเป็นนักเรียนอยู่ยังไม่มี รายได้ แต่พอเพื่อนผมเสียใจจาก

การที่ความฝันเรื่องแต่งงานพังลงก็เป็นธรรมดาของ ผู้หญิงที่ร้องไห้ฟูมฟาย

หาคนระบายความทุกข์ จนในที่สุดก็ถึงคิวของแม่เขา

เพื่อนผมโทรไประบายกับแม่ว่าตอนนี้ เสียใจมากไม่ค่อยมีไอเดียในการทำงาน

แม่เขาจึงยอมบอกว่าถ้าตอนนี้ยังทำงานไม่ ได้กลับบ้านมาดูแลพ่อไหม...

เพื่อนผม เลยถามว่าพ่อเป็นอะไร...แม่ก็ บอกว่าเป็นมะเร็งในสมอง

เพื่อนผมรีบกลับต่าง จังหวัดแล้ววิ่งไปกอดพ่อเขาทันที

เพื่อนผมบอกว่าคำแรกที่ได้ยินคือ...3 เดือนนะ ลูก หมอบอกว่าพ่ออยู่ได้อีก

3 เดือน...พ่อเขาถามซ้ำไปที่ใจเพื่อนผมว่า....ลูกตา บวมๆนะ

ร้องไห้เรื่องอะไรมารึ เปล่า เพื่อนผมจึงบอกว่าเลิกกับแฟนแล้ว แฟนคนที่

หนูบอกว่าจะพามาให้พ่อ-แม่ รู้จักไง...พูดจบพ่อก็สวนว่าแค่ทะเลาะกันรึเปล่า

พ่อ ยังอยู่อีกตั้ง 3 เดือนนะ ถ้าดีกันได้ก็ยังพามาทันนะลูก

เพื่อนผมกอดพ่อเขาแน่น แล้วบอกว่าไม่ต้องพูดถึงคน แบบนั้นแล้วจ้ะพ่อ

หนูจะอยู่กับพ่อตลอด 3 เดือน...พ่อ เขาบอกคำสุดท้ายว่า พ่อลา

ลูกไว้ก่อนเลยแล้วกัน เผื่อวันไหนพ่อหลับแล้วไม่ตื่น ขึ้นมาลาลูกก่อนกำหนด

3 เดือน...เพื่อนผมบอกว่าคำลาครั้งนี้มันกลบเสียงคำว่า

เลิกกันในหัวของเขาที่ได้ยินจากแฟนคนนั้นสนิททันที...

และเพื่อนผมบอกผมว่าเพิ่ง รู้ว่าจริงๆแล้วความ

เสียใจมันเป็นแบบนี้เอง เขาขอให้ช่วยเขียนจากเรื่องนี้ของ เขา

ซึ่งผมเขียนเสร็จ หลังจากเขาเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง 2 วัน...

ผมอัดเพลงนี้ใส่ซาวด์เบ้าท์เป็นเทปไป

ให้เพื่อนฟังโดยที่ยังเป็นเสียงผมร้องกับกีต้าร์โปร่งตัวเดียว

หลังจากนั้นแม่ เขาโทรมาบอกว่าเพื่อนผมนั่งฟังเพลงนี้กันกับพ่อของเขากัน

หลายรอบ จนถึงเมื่อ 2 วันก่อนพ่อเขาได้เสียชีวิตลง...เพื่อนผมก็อปปี้เทปม้วนนี้

แล้วใส่ไปในกระเป๋าเสื้อพ่อของเขา หวังว่าพ่อเขาจะได้ฟังเพลงๆนี้บนสวรรค์พร้อมๆ

กับที่เขายังจะฟัง อยู่ในโลกปัจจุบันที่พวกเราอยู่กัน

ขอบคุณแรง บันดาลใจจากเธอ มากๆ...

ฟองเบียร์

[center]+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"นี่แหละความเสียใจ /POTATO"

คำร้อง : ฟองเบียร์

ทำนอง : ปฏิเวธ อุทัยเฉลิม

เรียบ เรียง : แชมป์ จุลภมรศรี

ทุกเรื่องราวที่เข้ามา ที่เจ็บและช้ำ จน ทำให้ฉันมีน้ำตา

แม้ว่าทรมานเท่าไร ฉันเรียกมันว่าความ เสียใจ

แล้วเรื่องราวในวันนี้ ที่เกิดและมันกำลังกระทบใจของ ฉัน

ก็สอนให้ได้เรียนรู้ใหม่ ในคำที่ฉันเคยเข้าใจ

สิ่งใดที่เคยได้เจอ กลายเป็นแค่เพียงเรื่องเล็กน้อยไปในพริบ ตา

* เสียงของเธอที่ร่ำลาได้สอนให้รู้ว่า อย่าไปจำความช้ำที่มี

นี่แหละคือความเสียใจ ความเสียใจมันเป็นอย่างนี้จำซะใหม่

ต้องเจ็บจนร้องไห้ โดยไม่อาย ต้องช้ำทุรนทุรายขนาดนี้

ที่ผ่านมามองย้อนไป ลองคิดดูบาง ทีก็เสียดายน้ำตา

แต่เธอทำให้ได้รู้ว่า ค่าของน้ำตามันคู่ควร... กับการต้อง เสียเธอ

แม้ฉันยืนแทบไม่ไหว แต่อยากขอพูดอะไรสักนิดนึงถึงเธอ

ขอ โทษที่ไม่ดีเหมือนใคร และขอบคุณที่สอนให้เข้าใจ

ว่าเรื่อง ที่ เคยได้เจอ มันก็แค่เพียงสิ่งเล็กน้อยที่เปลืองน้ำตา (*)

... เจ็บ วันนี้ทำให้รู้ว่า ค่าของน้ำตามันคู่ ควร[/center]

[youtube]ir6Dt07gKwY[/youtube]