"ไอ่ปร๋าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
เสียงเรียกคุ้นหูเช่นเคย
"จะไป...ขุนแม่ยะ"
เสียงบอกดังมาแต่ไกล
"กะใคร." ถามตามฟอร์ม
"กะไอ่ท๊อป" เธอตอบ
"เออ...ไปดิ"
นี่คือบทแหกปากบอกผมว่า...จะไปของคนใกล้ตัว
โลดแล่นไปกับน้องชายหัวโต ก้อหมดห่วง
เพราะไปตะกายกันมาหลายทริป หลายงาน
แต่...
พอเชอรี่ไปถึง...ไอ่ท๊อปไม่ว่าง!!!
เอ้าล่ะสิ ต่อมเป็นห่วงเริ่มทำงาน
แต่ก้อรู้ว่า คนใกล้ตัว เอาตัวรอดได้
ก้อเลยสบายใจไปเปราะหนึ่ง
แต่ก้ออย่างว่า...ใจคน ใจใคร
จะไปไว้ใจกันได้อย่างไร
มองหน้า ไม่รู้ใจ ใครก้อรู้
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง (เสียงโทรศัพท์)
"ไอ่ป๋า....ถึงแล้วขุนแม่ยะ"
ก้อสบายใจไปอีก 1 เปราะ
ปล่อยเธอเดินเฉิดฉายถ่ายรูปไปดีกว่า
ตกเย็นเธอก้อโทรมา...แบตจะหมด
เอ๊า!!! เวรหล่ะสิ
แต่ยังดีเธอบอกว่า...มีอีกเครื่อง
หลังจากพลบค่ำ ฟ้ามืดดำทุกหย่อมหญ้า
เธอโทรมาหา...อีกรอบ
"ป๋า นอนแล้วนะ"
ก้มหน้าดูนาฬิกา ตายห่า!!! นี่แค่ 2 ทุ่มนี่หว่า
เธอบอกว่า "ฟ้ามืดมากกกกก หนาวโคตร"
บอกปลายสายไปว่า...ฝันดี และดูให้ดีนะ
นาฬิกาหมุนมายามเช้า...เราโทรหา
เสียงปลายสายบอกว่า...ปิดเครื่อง
รอจนสาย เธอโทรมา...สบายใจ
ทั้งหมด....คือ ควมรู้สึกห่วงใย
แต่ก้อรู้ว่า...มันจะ..ไม่มีอะไร
มีคนถามผมว่า ปล่อยแฟนให้เดินทางไกล
ไม่ห่วง ไม่ห้ามเหรอ
ไม่รู้จะห้ามทำไม ถ้าหัวใจคน...มันรักการเดินทาง
ก่อนคบหา เธอก้อดาหน้าเที่ยวไปไกล
ยามคบหา ผมต้องบอกเธอว่าไม่ให้ไปหรือ
เพราะคนมันดันชอบสิ่งเดียวกันไง
แต่เวลา หน้าที่นี่สิ ที่มักมาขัดความสำราญ...ว่าไหม
(แต่มาขอไปรัชดาซอย4 นี่สิ...อย่าหวัง)
สมใจอยากแล้วสินะ...ขุนแม่ยะ
บ่นให้ฟังมาหลายครา...
สมคำร่ำลือ...ภูเขาสีชมพู
สวยอยู่ตามที่เห็น
นี่เป็นเพียงเศษเสี้ยวที่เธอโพสไว้
แต่มีอีกมากมาย ที่เธอโชว์ให้ผมได้เห็น
และอีกไม่นาน ผมเชื่อว่า
ผมต้องได้ยินเสียงเรียก
ไอ่ปร๋าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...อีกแน่ๆ
chomthai...i love you
บุญรักษา
ตั้ม