เช้าตรู่วันหนึ่งผมตื่นขึ้นมาในสภาพมึนนิดๆ ริมลำธาร
บนท้ายรถของตัวเองที่ใช้กระบะท้ายเป็นเตียงในคืนนี้
และยังสงสัยตัวเองอยู่เลยว่าหลุดมากับพวกเขาได้อย่างไร ...
ในช่วงสายของวันนั้นหลังจากสติเริ่มกลับเข้าร่างขณะรับประทานอาหารเช้า
ผมจึงหาเหตุผลของคำถามที่ตัวเองได้ตั้งขึ้น ... ทริปนี้เกิดจากคำมั่นสัญญาที่ผมได้ให้ไว้กับเชาเชาว่า
ผมจะสมัครมาเป็นลูกทริปของเชาเชาสักครั้งหนึ่งเพราะเคยได้ยินกิตติศัพท์ของเชาเชาในเรื่องความบ้า
ความถึก
และทริปที่ทรหดสมบุกสมบัน
แต่เนื่องจากผมเคยผิดสัญญาที่ให้ไว้ในครั้งก่อนเพราะต้องเดินทางไปต่างประเทศจึงต้องกลับมาปฏิบัติตามสัญญ
าลูกผู้ชายให้จบกันไป และด้วยการที่ปกติทริปเดินป่าผมจะเป็นคนจัดเสียมากกว่าที่จะเป็นลูกทีม ดังนั้น
การมาเดินป่าครั้งนี้กับทีมใหม่ที่แปลกหน้าแปลกตาและไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจึงเกิดความรู้สึกแปลกๆ
อยู่บ้าง
ทริปนี้เป็นการเดินป่าครั้งที่ 29 ในรอบสามปีหลัง แม้ว่าจะเดินไม่หนัก ไม่โหด และไม่เหนื่อยเท่าหลายๆ
ทริปที่เคยประสบมา แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความรู้สึกดีดีกับเพื่อนกลุ่มใหม่ ความประทับใจในสถานที่
ความเป็นส่วนตัวและอิสระ รวมถึงการใช้ชีวิตที่มีแต่พวกเราจริงๆ ที่ขึ้นไป
ผมประทับใจมากครับโดยเฉพาะที่เราล้อมวงดูดาวแล้วเปิดใจคุยกันในคืนที่อยู่บนยอดลมพัด ... แร้ง แรง ...
มันทำให้กิจกรรมการเดินป่าของผมที่เคยคิดว่าจะแขวนรองเท้าเดินป่า กลับมามีความหมายอีกครั้ง
นอกจากนี้ผมยังได้เทคนิคใหม่ๆ จากการตั้งแค้มป์ในป่าจากพี่ๆ หลายคน ทั้งพี่โก๋ พี่เอก และน้าป๊อปด้วย
ทริปนี้เยี่ยมครับ ถ้ามีไปสำรวจป่าแบบนี้อีกเรียกผมด้วยนะ ...