ในฐานะคนเพิ่งได้ยินคำว่า ป่าปิดภูกระดึงเป็นครั้งแรก
ความรู้สึกอยากรู้ว่าข้างบนนั้นมันสวยสมกับที่จิ๋วชอบมาบรรยายให้ฟังหรือเปล่า
แต่ความกลัวว่าจะเดินไม่ไหวและจะไปเป็นภาระของผู้ร่วมทางก็มีมากไม่แพ้กัน
ตั้งแต่รู้ว่ามีจัดไปภูกระดึงป่าปิด ก็เริ่มชวนเพื่อนคนโน้นทีคนนี้ทีเผื่อจะมีเพื่อนร่วมเดินด้วยกัน
ทุกครั้งที่โทรหา ไอดอล (เชาเชา) เรื่องนี้ ก็จะพูดทุกครั้งว่า
"เชาเชาแกอย่างทิ้งฉันนะเว้ย... สัญญานะ... ถ้าฉันเดินไม่ไหวแกต้องรอฉันนะ..."
เชาเชาบอกว่า "เออ ทริปนี้เดินชิวๆ แกจะกลัวอะไรว่ะ"
ฉันจึงขอทึกทักเอาว่ามันเป็นคำสัญญาที่ไอดอลมีให้
แต่ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นภาระให้ใคร พยายามเตรียมตัวด้วยการเข้าฟิตเนต แต่สุดท้าย วีซ่า ทางบ้านก็ไม่ผ่าน
ก็เลยคิดว่าคงต้องอดไปแล้วแน่ๆ
แต่แล้ววันที่เขาจะออกเดินทางแล้ว มีอะไรหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นจนทำให้ตัดสินใจว่า เอาว่ะ
ขึ้นดูซักที ดูสิจะไหวไหม
ฉันไม่รู้หรอกว่า เชาเชา จะลืมคำที่บอกไว้หรือเปล่า
ฉันรู้แต่ว่า ตอนนี้ฉันอยู่ที่ตีนภูฯ แล้ว
และ 3 วันที่ผ่านมา ทำให้ฉันได้รู้ว่า แกสมเป็นไอดอลของฉันจริงๆ
ขอบคุณที่ดูแลกันตามสัญญา หวังว่าจะได้ร่วมทางกันอีก ด้วยความประทับใจในมิตรภาพและน้ำใจที่มีให้ 
จากเพื่อนถึงเพื่อน