กลับมานั่งอ่านตั้งแต่ต้นจบจบ ใหม่อีกครั้ง
นั่งขำไปกับอาการของนู๋ลอยพี่เสน่ห์,แจ๋วแหว๋ว
และสมชิกหลายต่อหลายคน
อ่านไปเรื่อยทุกคอมเม้น...จึงเกิดความคิดขึ้นว่า
ผมทำถูกแล้วหรอ......????
เพื่อนสมาชิกชมไทยทำถูกแล้วหรอ....
ความกดดันเริ่มเข้ามาโดยที่ไม่รู้ตัว
หลายกระทู้ที่ดีดขึ้นไปเมื่อคืนและวันนี้...
เพื่อนสมาชิกมองอ่านแล้วรู้สึกอะไรกันหรือเปล่า
"เราก็เคยทำเหมือนที่เขาทำอยู่ "ผมอยากจะบอกแบบนี้
ย้อนดูตัวเองบ้างมั๊ยเพื่อนสมาชิก อาจจะด้วยความสนิทของเรา
จึงทำให้เรามองข้ามเหตุการณ์เหล่านี้ไปกลายเป็นความสนุก
ทั้งๆที่หาสาระใจความก็จะมีอยู่แค่หน้าแรกๆ เราลืมมองสิ่งที่เราเคยทำไปหรือเปล่า
ถ้าบอกมากเกิน อะไรคือ เส้นขอบสูงสุดของโพส ล่ะ??
ถ้าบอกว่าผิดวัตถุประสงค์ แต่มันก็ยังอยู่กรอบ แต่อาจจะหมิ่นเหม่
ในเมื่อเขาไม่ได้มา ขายของ ขายทริป
ในเมื่อเขาไม่ได้มาตามหา นายศราวุธ อิ่มประไพ แห่งกองบิน53
ผมเองก็มีส่วนผิดที่มี หลายมนุษย์กดดันมา
แล้วขอปิดกระทู้ไปดื้อๆ
อยากให้สมาชิกเก่าเพ่งพิจดูก่อนนะว่าเราปฏิบัติถูกหรือ..
บางมุมอาจจะสนุก บางมุมอาจจะรำคาญ
ปล่อยวางเถอะครับพี่น้อง เวปเราไม่ได้แบ่งชั้นวรรณะ
เราลืมลวก เอ้ย เราลืมรากความเป็นกลุ่มชมไทยไปมั๊ย
ที่นี่ มีมิตรภาพ
ที่นี่ มีเรื่องราวของการแบ่งปัน แล้วเราจะห่วงพื้นที่ไปทำไม
ในเมื่อเพื่อนสมาชิกบางท่านเองก็คุยเล่นกันกระจายซะไม่อยากดูต่อ
แต่ไม่เคยเห็นใคร ออกอาการถึงขั้นโทรหาให้ช่วยบล๊อกหรือลบของเขาออกไป...
นี่เรากำลังเลือกปฏิบัติหรือเปล่า???
เอาเป็นว่า บทเรียนนี้ ลอยละล่องกับนกโง่งม เป็นหนึ่งตัวอย่างของกลุ่มสมาชิกเก่านะ
อย่าให้คนอื่นยกมือไหว้โดยเหตุผลว่าเราแก่
แต่ทำให้คนอื่นยกมือไหว้ด้วยความรักและเคารพจะดีกว่านะ
ขอให้เปี่ยมสุข