มนเสน่ห์แห่ง "วังน้ำเขียวที่รัก" ...ยังงัย ก็ไม่มีวันจางไปจากใจเลยนะคะ
เป็นอีกคน -- ที่ชอบใน "เปลไกว -- ชิงช้า" เหมือนกัน...แล้วยิ้งถ้าเป็นเปลไกว หรือ
ชิงช้า ในยามค่ำคืนที่มีกลิ่นดอกมันปลาหอมลอยมาตามสายลมแล้ว...ยิ่งชอบใจใหญ่เลยค่ะ
กลิ่นหอมของดอกมันปลา...ตราตรึงนะคะ...ไม่มีวันจางจากจมูกไปได้เลย...ยิ่งเป็นมาลัยดอกมันปลาคล้องคอ...ยิ
่งชอบขึ้นไปอีก...หลงเสน่ห์กลิ่นหอมของดอกมันปลาจริงๆ ค่ะ
ไม่น่าเชื่อ...ว่าบางเรื่องราว จะนำพาให้เราต้องได้มาพานพบในที่ที่เดียวกัน...ต่างกันแค่ กาล กับ
คนที่ไป ก็เท่านั้นเอง แต่เรื่องราวที่ถ่ายทอด...กลับไม่มีอะไรผิดเพี้ยนไปจากกันเลย...
ต้นไม้ต้นนั้น...เมื่อมองไกลสุดสายตา...ที่แทบแยกไม่ออก
ว่าเป็นดอกจานสีแสดหรือเป็นดอกงิ้วหนามสีแดงกันแน่ -- ยังคงยืนนิ่งสงบ
ให้สายลมหนาวที่ผันผ่านมาทายทักอยู่เสมอ
................
" เพราะฉันเชื่อว่า
อาจจะมี ใครบางคน
เคยต้องไป ในที่ ที่คนที่เรารัก
เขาอยากให้เราได้ไป "...
วังน้ำเขียว...
คนที่ฉันรัก...เคยบอกกับฉันว่า
ในยามที่เขามีเรื่องให้ต้องทุกข์ใจ
เขาจะชอบไปที่วังน้ำเขียว...จุดชมวิววังน้ำเขียว
ไปยืนอยู่ที่นั่น มองออกไปกว้างไกล แล้วเขาสบายใจ
ณ ที่แห่งนั้น มีขุนเขา สายหมอก
ฉันเอง ก็เป็นคนชอบในขุนเขาและสายหมอกเหมือนกัน...
ไปด้วยกันนะ...ถึงแม้...วันนี้...เรา...ต่างทางเดิน
แต่ ฉัน ยังมีที่สำหรับ เขา
ให้ได้เข้ามาทายทัก...อยู่เสมอ
เมื่อเวลาที่เขาออกเดินทาง...เที่ยวไป...
...ไดอารี่ขี้เหงา กับ วังน้ำเขียวที่รัก...