และแล้ว...
มหากาพย์งานบุญ ไออุ่น2 ก้อพ้นผ่าน
เตรียมงานมานาน
บอกได้คำเดียว...หายเหนื่อย
เหนื่อยกายวันที่ไป
แต่กลับมามันสบายใจ โล่งใจ...ว่าไหม
เสียดาย เสียดาย...
ทริปส่งท้ายปีแบบนี้...อดไป
แต่ก้อไม่เป็นไร...มองไกลถึงปีหน้า...ไม่พลาด
ชีวิตคนมันไม่เท่ากันในแง่รูปธรรม
จนบ้าง รวยบ้าง...คือคน
แล้วก้อคน (บางคน) อีกนี่แหละ
ที่แบ่งชนชั้นของคน
เขาบอกว่า...คนหมิ่นคน คือหมา
เคยเจอกับตา มองมันทุกคราเหมือนหมาจริงๆ
คราหนึ่งที่ไปบริจาค
คนมากรสนิยม...ขอไปด้วย
อยากลอง อยากรู้ ...ก้อไปสิ
พอเห็นเด็ก...ร้องยี๊
กลัวสี กลัวฝุ่นตกใส่
นึกในใจ โธ่!! อีบ้า มึงจะมาทำไม
เธอคนนั้น...ยังไม่อาย
ที่จะแสดงความเป็นไพล่....ในชาติเชื้อ
ชี้หน้าด่ากราด บอกรับไม่ได้
สกปรกโสโครก อยู่กันได้ไง...ยี๊ๆ
เพื่อนหญิงใจบุญ คงอดไม่ได้
ชี้หน้าด่ากลับไป...อีควาย ซะเต็มหู
ถ้าความเป็นอยู่เขาดี แล้วเขาจะพึ่งพาเราไหม
เรายื่นมือเข้าไป...มันคือน้ำใจ
จากคนสู่คน ไม่ได้มองว่าใครต่ำกว่า
แต่ตอนนี้รู้ว่า คนที่มีบุญวาสนา...อย่างมึง
จิตใจต่ำกว่าหมาเสียอีก...
กรี๊ดสนั่น...จำได้เลยครานั้น
จะตบกันให้ลั่นที่...บ้านป่าหมาก
อายทั้งคน อายทั้งหมา
บอกได้ว่า...อายมาก
เราไปบริจาคของ แล้วเขาจะมองเราอย่างไร
กว่าจะปรับความเข้าใจกันได้ นานสองนาน
เรามี เราให้ เราแบ่งปัน
มันถูกต้องแล้วที่สุด
ยังมี....คนอีกมาก ที่ต้องการความช่วยเหลือ
เช่นกันกับไออุ่นครั้งนี้ที่ไป
เชื่อได้ทุกคนเหนื่อย แต่อิ่มใจ
ทำบุญ ทำกุศล...มันง่าย
เข้าวัดไปไหว้พระ...ได้บุญ
ไออุ่น น่าจะได้บุญไม่น้อย...เช่นกัน
รูปสวยเยอะเลยป้อม
โดยเฉพาะรูปธงไตรรงค์
ที่ปลิวตระง่านน่านฟ้าเชียงใหม่
เห็นแล้วมันอิ่มใจ และภูมิใจ
กับความเป็น...คนไทยของเรา
ขอโทษ...ถ้าคำบางคำดูหยาบคาย
แต่ก้อไม่อายที่จะพูด
มันคือภาษาพาไป
ใครคิดอย่างไร...ผมไม่รู้หรอก
Chomthai... i love you
บุญรักษา
ตั้ม